زیبایی ابدی
هر چه زيبايي که در دسترس است شکننده است.مثل آينه اي که با يک آه کدر ميشود.مثل گل که وقتي از غنچه گي بيرون مي آيد. به پرپر شدن نزديک مي شود،نه طاقت اخم آفتاب را دارد،نه تحمل تازيانه بادرا. ستاره ها هم که هرشب آسمان را چراغاني مي کنند.اگر در دسترس بودندحتماً به بهانه اي مثل برگ درختان فرو مي ريختندوآسمان ما سياه مي شد.تنها آن زيبايي هايي ابديست که دست نيافتني باشند. مانند شوقي که پرنده را به آسمان مي کشاندوبه ماهي ها باله زدن در اقيانوس ها را مي آموزد وبه رودها مسير درياهارا نشان مي دهد.اين شوقهاست که زيباست.ياد بگيريم با آفريده هاي خدا صحبت کنيم.آفريده هايي که زبان ندارند،اما حرف ميزنند.چشم ندارند اما مي بينند. با ما راه مي آيند بي آنکه گامي بردارند.با آفريده ها و هر آنچه به زيبايي نزديک است با فاصله حرف بزنيم. زيرا وقتي آنها را تسخير کرديم در واقع روح آنهارا کشته ايم واين يعني پايان زيبايي.
جمعه 7 فروردین 1388 - 7:55:18 PM